Senator Krzysztof Brejza (KO) zapytał Główny Urząd Statystyczny o poziom ubóstwa dzieci i seniorów w naszym kraju w latach 2016-2020.
Niestety, w obu kategoriach nastąpił wzrost ogólnego skrajnego ubóstwa. Wśród dzieci wzrósł z 5,8 proc. (2016) do 5,9 proc. (2020), a wśród seniorów, czyli osób powyżej 65. roku życia – z 3,4 proc. (2016) na 4,4 proc. (2020). Ogólny wzrost ubóstwa polskich rodzin wzrósł z 4,9 proc. (2016) do 5,2 proc. (2020).
GUS wyjaśnił, że wskaźnik zasięgu ubóstwa to odsetek osób w gospodarstwach domowych, w których poziom wydatków (obejmujących również wartość artykułów otrzymanych bezpłatnie oraz wartość spożycia naturalnego, powiększonych o fundusz remontowy) był niższy od przyjętej granicy ubóstwa. Podstawę wyznaczania granicy ubóstwa skrajnego stanowi minimum egzystencji szacowane przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych (IPiSS).
Czym jest minimum egzystencji?
Minimum egzystencji, zwane także minimum biologicznym, wyznacza poziom zaspokajania potrzeb, poniżej którego występuje biologiczne zagrożenie życia oraz rozwoju psychofizycznego człowieka i rodziny. W koszyku tym uwzględnia się wydatki
na towary i usługi umożliwiające jedynie tzw. przeżycie. Takie grupy potrzeb, jak: rekreacja, transport i łączność czy uczestnictwo w kulturze, nie są uwzględniane w tej kategorii. W konsekwencji minimum egzystencji uznaje się za dolną granicę obszaru ubóstwa – wynika z definicji przyjętej przez IPiSS.
Czytaj też:
W skrajnym ubóstwie żyje 2 mln Polaków. 7 mln jest nim zagrożonych