Katarzyna Kobro urodziła się w 1898 roku w Moskwie jako córka Rosjanki Eugenii Rozanow i Niemca Mikołaja von Kobro. Właśnie ze względu na tę wielokulturowość jej życie w Rosji nie było łatwe, dlatego rzeźbiarka już jako osoba dorosła przeniosła się do Polski i zamieszkała w Łodzi.
Katarzyna Kobro – rewolucjonistka w świecie rzeźby
Kobro tworzyła przede wszystkim abstrakcyjne dzieła sztuki, a do odkryć dochodziła dzięki analizie i eksperymentom. „Punktem wyjścia koncepcji rzeźby Katarzyny Kobro jest abstrakcyjne pojęcie nieskończonej przestrzeni. Przestrzeń tak pojęta jest jednorodna i nie posiada żadnych szczególnych miejsc, żadnego punktu odniesienia (np. w rodzaju środka układu współrzędnych)” – czytamy w notce biograficznej na jej temat opublikowanej na Wikipedii.
„Jej rzeźby użytkowe i geometryczne badały związek między ekspresją a nieskończonością przestrzeni, definiując Kobro jako czołowego innowatora środkowoeuropejskiej sztuki abstrakcyjnej początku XX wieku” – opisuje Kobro Google w notatce napisanej z okazji jej 124. urodzin.
Jej pierwszym dziełem była rzeźba „ToS 75 – Struktura” wykonana z metalu, drewna, szkła i korka, która jednak nie zachowała się do czasów współczesnych. Znana jest jednak z fotografii.
Katarzyna Kobro prywatnie
Ciekawa była nie tylko sztuka tworzona przez Kobro, choć tę na początku krytycy odbierali bardzo negatywnie, ale również jej życie prywatne. Artystka byłą żoną awangardowego artysty Władysława Strzemińskiego, a w 1936 roku na świat przyszło ich jedyne dziecko, córka Nika. Pociecha była bardzo chorowita i wymagała stałej opieki, na domiar złego małżonkowie utrzymujący się z udzielania lekcji nie mieli stałego zatrudnienia, co nie ułatwiało Kobro tworzenia.
Kolejne lata naznaczone wojną nie były łatwe. Jak pisze culture.pl podczas wojny cała rodzina często się przeprowadzała, a kiedy wrócili do Łodzi, odkryli, że stracili prawie cały swój artystyczny dorobek, który wyjeżdżając, zostawili w piwnicy mieszkania. Nowi lokatorzy wyrzucili ich dzieła na śmietnik. Kobro na wysypisku śmieci odnalazła jedynie część swoich metalowych dzieł. W 1945 roku artystka sama zniszczyła część drewnianych prac. Musiała je spalić, aby ugotować obiad córce.
Po wojnie Kobro walczyła również z mężem o prawa do opieki nad dzieckiem, a następnie z sądem i oskarżeniami o „odstępstwo od narodowości polskiej”. Została nawet skazana na 6 miesięcy pozbawienia wolności, ale po skutecznej apelacji została uniewinniona. Temu wszystkiemu towarzyszyła również poważna choroba, która przyczyniła się do śmierci artystki w 1951 roku.
Czytaj też:
Lotfi Zadeh – wybitny naukowiec, o którym niewiele informacji znajdziemy na Wikipedii. Kim był?