Jak przypomina „Rzeczpospolita”, zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o PIT prowadzi ją ten, kto działa w sposób zorganizowany, ciągły i kieruje się chęcią zysku. Takie ogólne określenie daje jednak dużą przestrzeń do odmiennych interpretacji.
Przedsiębiorcy mimo woli
I faktycznie, do tej pory różne urzędy skarbowe odmiennie podchodziły do tej kwestii. Jedne uznawały, że nie można uznać człowieka, który odziedziczył dużą działkę i podzielił ją na mniejsze, a następnie sprzedał, za przedsiębiorcę, bo nie dość, że to nie ta skala działalności, to również działki nie zostały przez niego nabyte w celach inwestycyjnych, a zwyczajnie były wcześniej „w rodzinie”. Urzędnicy z innych miast stali natomiast na stanowisku, że fakt sprzedaży dwóch czy trzech działek wychodzi już poza zwykłe rozporządzanie majątkiem i dla celów podatkowych należy traktować taką osobę jako przedsiębiorcę, nawet jeśli nie zarejestrowała działalności. Efekt: urzędnicy żądali zapłaty podatku od starszej kobiety, która po śmierci męża sprzedała należącą do nich ziemię, za przedsiębiorcę.
Co to oznacza dla osoby, która choć nie postrzega siebie w kategoriach przedsiębiorcy, zostanie za niego uznana? Musi zapłacić podatek od dochodu, powyżej 120 tys. wpada w drugi, 32 proc. próg dochodowy.
Co innego sprzedaż nieruchomości (domu, działki czy mieszkania) przez osobę nie będącą przedsiębiorcą. Nie zapłaci podatku, jeśli sprzeda nieruchomość co najmniej pięć lat po nabyciu jej. Jeśli sprzeda nieruchomość wcześniej, skorzysta ze zwolnienia pod warunkiem przeznaczenia pieniędzy na cele mieszkaniowe.
Czytaj też:
Premier zapowiedział nowy podatek. Akcje państwowych spółek ostro w dół